سال هاست که حرص می خورم از دست این مساجد که
چرا سر اذان که میشه، میکروفون رو وصل می کنن به رادیو قرآن تا از اونجا اذان پخش
بشه! به جای این که مث قدیما بدن دست موذن و ما مردم، صدای واقعی و زنده ی یک شخص
رو برای اذان بشنویم. صدای اذان موذن های مشهور رو که همش از رادیو و تلویزیون می
شنویم که. خوبه گاهی صدای هم محلی ها رو بشنویم از ماذنه های مساجد. حتی اگه اذان
شون به اون شیکی نباشه. هرچی باشه صدای زنده خیلی ارزشش بیشتره. (البته من کلا از
دست مسجدها خیلی حرص می خورم. خیلی ایراد دارن خیلی.این فقط یه نمونه ی کوچیک
شه.)
اصن قشنگی اذان به همینه که آدم ها هر جا که
هستن، حتی با دست خالی، وقت نماز رو بلند اعلام کنن. اونم با این کلمات زیبا.
فرق اذان ما با ناقوس کلیسا تو همین موضوعه اصلا. قدیما این رسم اسلامی تو خونه
ها و محله ها حاکم بود که موقع اذان، مرد هر خونه می رفت رو پشت بوم یا رو ایوون،
بلند اذان می گفت. روایت زیاد داریم در اینکه بلند اذان گفتن در خونه ها چقد
ثواب داره. اما امروزه واقعا این رسم رو جایی نمی بینیم دیگه خیلی.
چند روز پیش دیدم شبکه ی نهال یه کار جالب
کرده. یه طرحی برا بچه ها و نوجوون ها گذاشته به اسم همصدای آسمان. تو این طرح
بچه ها باید برن رو پشت بوم یا رو بالکن با صدای بلند اذان بگن و فیلم شو بفرستن
برا شبکه.
کار قشنگیه به نظرم. نسل ما که هیچی، اسیر
مدرنیته شدیم رفت! به نظرم طرح های این چنینی لااقل نسل های بعدی رو تشویق می کنه
به احیای هرچه بیشتر این ظرائف سبک زندگی اسلامی.
